Ja ik...en ik heb hieronder even mijn reactie gekopieerd die ik hier elders op het forum al had neergepend, vorig jaar.
Maar goed, dit is mijn persoonlijke bevinding, er zullen nog heel wat andere bevindingen zijn, als je op internet gaat zoeken. Werk je momenteel trouwens? Ik heb het destijds moeten combineren met werk, dat is heel pittig.
"Ik ben in 2010 bij Ciran in Venlo geweest voor revalidatie. Toen was mijn diagnose nog fibromyalgie. Dit werd vanuit mijn werkgever geregeld, om me weer terug in het arbeidsproces te krijgen, ik was destijds 6 weken in de ziektewet.
Ik heb er wel wat aan gehad, maar ook heel veel discussie gehad daar. Hun uitgangspunt is; fibromyalgie komt door stress. Je kunt gerust door de pijn heen bewegen, dat kan geen kwaad bij fibromyalgie. Als ik ergens heb geleerd om over mijn grenzen heen te gaan, is het daar dus wel. Flink oefeningen doen, liggend op mijn heupen, kreperend van de pijn, "ooch, het is de stress, het kan geen kwaad." Hinkelend over het voetbalveld, "kan geen kwaad hoor, effe doorzetten." Toen na 2 maanden mijn spierkracht werd gemeten, en deze ondanks 4x per week sporten niets toegenomen was, moest ik maar bij elk apparaat een kilo of 5 erbij nemen. (Na 4 mnd nog geen spierkrachtverbetering, maar wel was ik soepel!)
Bij elke oefening moest ik mijn pijnscore aangeven, en kreeg daarna te horen dat ik er teveel mee bezig was. Uiteindelijk niks meer ingevuld, mijn ding gedaan en klaar.
Bij de eerste psychologische test kwam naar voren dat ik zwaar depressief was en zeer verslavingsgevoelig, eeeeh?????
Maar goed, ik heb er wel wat tips gehad en dankzij het 4x per week sporten, waarvoor ik dus alle keren ruim 3 kwartier enkele reis kwijt was, was ik dus wel soepel, en dat scheelde in pijn. En er waren absoluut mensen die zweerden bij dat centrum. Je mocht dan ook een weekend naar Luik, daar ligt een soort klooster met dalai lamas, en dan mag je een weekend gaan mediteren. Dit heb ik vriendelijk geweigerd, maar dat werd me niet in dank afgenomen..... Het viel op de eerste schooldag van mijn kinderen, dat neemt niemand mij af, om ze daar zelf heen te brengen en volgens traditie even mee de klas in te lopen. Want de maandag telde dus nog mee in dat weekend. Maar ik heb moeten praten als brugman, want mijn gezondheid was toch zeker belangrijker dan mijn gezin?? Ik moest echt meer mijn grenzen aangeven. Ik persoonlijk, was heel blij dat ik er vanaf was.
Maar nogmaals, dit is mijn persoonlijke verhaal, en er zijn genoeg anderen die het wel helemaal geweldig vinden!!"