Hallo lezers en/of medepatiënten,
Ik ben nieuw op het forum en zal mezelf eerst kort voorstellen:
Getrouwd; 2 dochters;
RA-patiente sinds eind jaren zeventig; sinds 1988 ook bekend met te traag werkende schildklier;
Medicatie voor RA en schildklier;
T.b.v. de RA gebruik ik sinds 7 jaar 'biologicals' (eerst Humira; nu Enbrel), met zeer goed resultaat!
Graag deel ik hier mijn meest recente operatie-ervaring (eerder al een aantal andere operaties ondergaan; m.n. aan mijn handen), in de hoop dat andere personen met soortgelijke klachten hier wat aan zullen hebben:
In verband met pijn- en zenuwklachten aan mijn (rechter)voet (ik kon nog maar kleine afstanden wandelen zonder last van mijn voet(en) te krijgen), ben ik door de reumatoloog doorverwezen naar een orthopeed in hetzelfde ziekenhuis. Begin april 2014 had ik mijn eerste én laatste afspraak bij de desbetreffende orthopeed:
A.d.h.v. röntgenfoto’s en een zeer kort onderzoek van mijn voeten werden 3 behandelmogelijkheden voorgesteld:
1. Niets doen en orthopedisch schoeisel (ik draag al een aantal jaren semi orthopedische schoenen met afwikkelbalken en inlegzolen)
2. Gedeeltelijke Clayton procedure (vastzetten van de grote teen en het losmaken en rechtzetten van de 2e en 3e teen)
3. Gehele Clayton procedure (vastzetten van de grote teen en de kopjes uit de andere tenen verwijderen)
Zowel na operatie 2 als na 3 zou ik voor altijd ‘vastzitten’ aan orthopedische schoenen.
Ik hield een zeer onplezierig gevoel over aan het consult bij de orthopeed, omdat
- ik me totaal niet gezien voelde (na binnenkomst werd n.a.v. de röntgenfoto’s meteen gezegd: “Dit is een echte klassieke reumavoet”; mijn sok heb ik alleen hoeven uittrekken, zodat de orthopeed kon bekijken of het de voet was van de foto’s (zo kwam het in ieder geval op mij over); de voet is niet eens vastgepakt en bekeken/gevoeld en het leek alsof de behandelmogelijkheden 'opgesomd' werden vanuit het boek (dit zijn de behandelopties bij een ‘klassieke reumavoet’….);
- ik overrompeld werd door de gegeven behandelopties (de manier waarop het werd gebracht), waardoor de ernst van mijn voetproblemen ‘ineens’ tot mij doordrong.
De manier waarop het consult verliep, gaf mij niet het vertrouwen dat de voorgestelde behandelopties voor mij ook daadwerkelijk de beste opties waren. Aan de reumatoloog heb ik dan ook om een verwijzing voor een second opinion gevraagd in de St. Maartenskliniek (SMK) in Ubbergen. En…. wat ben ik verschrikkelijk blij dat ik dat gedaan heb!!!
In de SMK werd ik eind januari 2015 (een wachtlijst van ruim een half jaar) wél met aandacht gezien door de orthopeed in opleiding en door de verantwoordelijk orthopeed mevrouw Witteveen!! Het operatievoorstel kwam zeer deskundig op me over en gaf me direct het vertrouwen dat ik nu wél op de juiste plaats terecht was gekomen:
Door nieuwe inzichten en operatietechnieken zou het een operatie worden met zoveel mogelijk behoud van de eigen functionaliteit van de voet (de grote teen wordt o.a. recht gezet mét behoud van de afwikkelfunctie) en na de operatie is er geen noodzaak meer van orthopedische schoenen!! De Clayton procedure werd eigenlijk als ‘ouderwets’ van tafel geveegd…
Ik was zeer verbaasd over het grote verschil in operatie-voorstel in 'mijn ziekenhuis' en de SMK en heb dan ook een brief aan de eerst genoemde orthopeed geschreven en gevraagd of hij op de hoogte is van de nieuw(st)e inzichten en technieken. Aangenaam verrast was ik, dat ik een reactie heb ontvangen (met een kopie naar de klachtencommissie van het ziekenhuis), maar ook erg verbaasd dat hij en de andere orthopeden in de maatschap NIET op de hoogte waren van de nieuwste ontwikkelingen op dit gebied.
Op 2 april j.l. ben ik geopereerd:
De grote teen is rechtgezet (2 schroeven in geplaatst); de 2 ernaast liggende tenen weer terug in de kom gezet (7,5 week pinnen in gezeten) en van de wreef is weer een stabiel gewricht gemaakt m.b.v. 3 schroeven (van spalkgips --> naar (hak)loopgips --> naar lopen met ondersteuning van een Walker (nu nog 2 weken; voet mag zonder Walker nog niet belast worden) --> in de laatste week van juni starten met langzaamaan weer lopen in een 'gewone schoen'.
Een heel traject dus (3 maanden herstellen na de operatie), maar ik weet waar ik het voor doe: weer pijnloos kunnen lopen!!
Ik ben gelukkig uiteindelijk op de juiste plek terecht gekomen, maar ik moet er niet aan denken dat ik gekozen had voor de halve of de hele Clayton procedure en ik daarna zou horen over de mogelijkheden die de SMK had kunnen bieden… Nu keek ik met vertrouwen uit naar de operatie en naar de betere kwaliteit van leven daarna!!
Naar aanleiding van bovenstaande vragen? Ik beantwoord ze graag!