Zootopia74 schreef:
Ik heb een aantal concrete vragen waar ik mee worstel:
1) Hoe ga ik met vermoeidheid om? Negeren of accepteren en rusten... Hoe uit vermoeidheid zich bij jullie? Ik kan bijv wel tv kijken en internet afstruinen...
Ik heb geleerd om gewoon toe te geven aan de vermoeidheid. Bvb. wanneer ik ’s ochtends na het ontbijt, de tafel heb afgeruimd en de kopjes omgespoeld, ben ik bekaf. Dan ga ik gewoon een uurtje liggen.
Met de hond even het blokje om en weer rusten. Even wat stof afnemen, een uurtje rusten. Mijn dag is eigenlijk een aaneenschakeling van korte rustpauzes.
Bij TV val ik geheid in slaap, internetten lukt me ook wel, maar dan met de tablet op mijn schoot, zodat ik makkelijk zit in mijn zetel.
Zootopia74 schreef:2) Is het raar dat ik thuis zit? Zijn jullie wel aan t werk? Stel ik me aan?
Ik ben zolang mogelijk blijven werken. Bij thuiskomst at ik en viel in slaap tot ik ’s ochtends weer naar het werk moest. Leven deed ik niet meer, alleen nog werken en slapen. Een jaartje geleden ben ik gestopt met werken, ik kon niet meer, was helemaal op.
Het was moeilijk om te aanvaarden dat ik mijn zo leuke job niet meer aan kon. Maar ik besef ook dat, als mijn baas niet zo flexibel was geweest, ik het al veel eerder had moeten opgeven.
Nu heb ik er vrede mee.
Zootopia74 schreef:3) Hoe creëer jullie balans thuis? Met kinderen en partner? Bestaat er hulp om hierin te helpen?
Ik heb geen kinderen, alleen een hond en gaaien. En ook dat is niet altijd makkelijk. Maar ik red het met de hulp van mijn man en mijn schoonouders. Dus voorlopig nog geen hulp van vreemden. Maar ik heb er wel aan aan gedacht om poetshulp aan te vragen van het Wit-Geel kruis. (Woon in België hè)
Zootopia74 schreef:4) Hoe ziet een dagvulling voor jullie uit? Met name qua bewegen ook.
Elke dag is anders. Ik dwing mezelf om met de hond elke dag 2 korte wandelingetjes te maken, gewoon het blokje rond. Op betere dagen ga ik iets verder. En op de zeldzamere goeie dagen rijden we naar het bos om een iets grotere wandeling te maken. Wandel wel altijd met stok, anders kan het niet.
En na zo een langere wandeling, lig ik de rest van de dag plat en doet alles extra veel pijn, maar de reumatoloog staat er achter dat ik dit doe. Ik geniet er ook van, de blijdschap van mijn boxer wanneer ik met haar in het bos ben, dat is me de pijn achteraf waard.
Zootopia74 schreef:Ik veel Posts al gelezen en ik moet zeggen dat ik heel veel herken, en dat neemt het gevoel van "aanstellerij" gelukkig al grotendeels weg! Alvast dank voor jullie reactie!
Zootopia
Geen aanstellerij. Jij alleen weet hoe jij je voelt. Mensen die het aanstellerij noemen hebben vast nog niets voor gehad, anders zijn ze je vriendschap niet waard. Je hebt een chronische ziekte en daar kan je niet omheen. Sterkte met alles.