Daar aangekomen zat ik al helemaal klaar om eigenlijk te horen dat ik RA zou hebben, RA kwam voor mij het beste bij mijn klachtenpatroon zoals ik het op internet had gelezen samen met de te hoge bezinking en te hoge reumafactor.
Na al mijn klachten opgenoemd te hebben en een lichamelijk onderzoek zei de reumatoloog dat hij meer aan sle dacht, dus weer bloed prikken en urine inleveren en 9 mei weer terug bij de reumatoloog komen.
Nu heb ik een vraagje aan jullie over het bloedonderzoek enzo, ik zit eigenlijk nu in een rustige fase op gewrichtspijnen , stijfheid na en die vermoeidheid en die rotte zonneallergie die zo lekker jeukt haha, heb ik nu niet zoveel klagen, kan het zijn doordat ik nu niet zoveel klachten heb dat het bloedonderzoek daardoor straks negatief gaat uitvallen (dus dat er straks niets te zien is)?
Natuurlijk vind ik de diagnose sle heel eng net als alle andere ziektes maar ik loop nu al zo lang met klachten (sinds mijn 16de toen kreeg ik pfeiffer en ik ben nu 30) nooit is er iets in mijn bloed gevonden, nu was er eindelijk iets gevonden in mijn bloed bij de dokter en dat maakte me zo blij, dat ik nu eindelijk serieus genomen werd, dat ik nu weer heel bang bent dat er straks weer niets te zien is en ik weer naar huis wordt gestuurd.
Denken jullie dat het sle kan zijn aan de hand van mijn klachten?
Verschrikkelijk moe
Pijn in mijn handen, polsen, armen, rug, knieen, voeten en liezen
Steeds ziek, oa als ik een verkoudheid krijg loop ik er gelijk 3 a 4 maanden mee, ik heb longontsteking gehad, voorhoofdholte onsteking moeite met ademen, druk op de linkerkant van mijn borst, hartkloppingen, koorts aanvallen, verschrikkelijk koud krijgen en niet meer warm kunnen worden dan loop ik constant te rillen, niets meer kunnen horen (ik ben een week compleet doof geweest), binnen een jaar tot 2 keer toe echt doodziek geweest nadat ik dacht een griepje te hebben, de dokter noemde het laatst algehele malaise ofzoiets
Ik vergeet dingen snel, ik kan van vrolijk naar depresief gaan, ik lijk soms dingen niet op te slaan als ik bv met iemand in gesprek ben dan kan het helemaal langs me heen gaan, ik geef dan ook vage korte antwoorden alsof ik de woorden gewoon kwijt ben, ik hoor het mezelf zeggen maar kan er niets aan doen, ook flap ik er tegenwoordig maar vanalles uit ik kan me moeilijk inhouden als ik kwaad begint te worden.
Ik hoop dat iemand mijn verhaal wilt lezen en ik hoop dat iemand me misschien raad of advies kan geven.
Alvast hartstikke bedankt
Groetjes
een onzekere Moniek.
